Ο Ατομικός Χωροχρόνος Και Οι Μνήμες

Ο Ατομικός Χωροχρόνος Και Οι Μνήμες

Πρόλογος

Θεωρούμε γενικώς πως ο άνθρωπος καταγράφει στο μυαλό του τις στιγμές που έχει ζήσει, καταστάσεις που έχει περάσει στην πορεία της ζωής του και τις ονομάζουμε μνήμες.

Οι μνήμες περιλαμβάνουν σήματα από όλες τις αισθήσεις μας αλλά και συναισθήματα και σκέψεις. Συνολικά δηλαδή μία ανάμνηση είναι η καταγραφή ενός γεγονότος σε τρία επίπεδα, το υλικό, το ενεργειακό και το αιθερικό.

Στο υλικό επίπεδο καταγράφεται ότι είναι απτό ή ορατό ακόμα και ηχητικό. Στο ενεργειακό επίπεδο καταγράφονται τα συναισθήματα και στο αιθερικό οι σκέψεις οι σκέψεις ή ακόμα και τα οράματα.

Ο άνθρωπος στη ζωή αυτή κάνει μια πορεία, από τα μέρη που περνάει καταγράφει τις στιγμές αφήνοντας πίσω του ένα κλειδί στον χώρο και τον χρόνο. Αυτή η πορεία θα ονομαστεί ατομικός χωροχρόνος. Δηλαδή είναι η φυσική πορεία μέσα στον χώρο και στον χρόνο.

Και ερωτώ! Πόσες στιγμές μπορούν να καταγραφούν στον εγκέφαλο του ανθρώπου; Πόσες μνήμες χωράνε στο μυαλό μας; Και απαντώ όπως εγώ πιστεύω! Καμία! Οι μνήμες είναι ανάκληση κάποιας στιγμής από την ταινία που καταγράφει η ζωή μας στον συνολικό χωροχρόνο του σύμπαντός. Τι εννοώ! Ο χωροχρόνος είναι η πραγματικότητα που ζούμε κάθε στιγμή. Αυτό που κάνει τον καθένα να ξεχωρίζει και να γίνεται μια μονάδα είναι το ατομικό του κλειδί, δηλαδή το σώμα του, η αύρα του και το πνεύμα του. Τι σημαίνει αυτό! Σημαίνει ότι είμαι μία μονάδα μεν με το σώμα μου όμως ανήκω σε ένα ευρύ συμπαντικό χωροχρονικό συνεχές. Και καταλήγοντας λέω οι μνήμες λοιπόν δεν είναι τίποτα από μια ανάκληση ενός γεγονότος από τον συμπαντικό χωροχρόνο με το δικό μου ατομικό και μοναδικό κλειδί. Σε αυτό το σημείο θέλω να σας πω πως ο χωροχρόνος λειτουργεί σαν μια βιντεοταινία (Αν μπορούμε να το πούμε έτσι). Δηλαδή η πραγματικότητα γράφεται καθώς περνάει ο χρόνος επάνω από τον χώρο. Αυτό ονομάζουμε χωροχρόνο.

Σε αυτήν λοιπόν την συμπαντική «βιντεοταινία» καταγράφονται τα πάντα στα τρία επίπεδα που προανέφερα και λέω ξανά, το υλικό, το ενεργειακό και το αιθερικό. Μέσα όμως στον συμπαντικό χωροχρόνο. Μερικοί λένε ότι υπάρχει κάποιο κέντρο στον εγκέφαλο όπου γράφονται οι μνήμες. Όντως υπάρχει κάποιο κέντρο στον εγκέφαλο στο οποίο όμως καταγράφεται το ατομικό μας κλειδί. Ποιος νευρολόγος θα μου απαντήσει πόσες μνήμες χωράνε στον εγκέφαλο; Κανείς! Είναι και γι’ αυτούς ένα μυστήριο, αυτό που πραγματικά είναι, ένα μυστήριο.

Κλείνοντας τον πρόλογο να πω το εξής: Ο καθένας είναι μια μονάδα η οποία όμως ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο, στο όλον. Όλοι μαζί αποτελούμε το όλον και ο καθένας συγχρόνως είναι ένα μικρό κομμάτι αυτού του σύμπαντος.

Ο Ατομικός Χωροχρόνος Και Το Προσωπικό Κλειδί

Ο κάθε ένας από μας ζει και βλέπει τον κόσμο από την δικιά του οπτική γωνία. Με τις πέντε μας αισθήσεις αντιλαμβανόμαστε την υλική πλευρά του κόσμου. Είτε βλέποντας, είτε αγγίζοντας, είτε ακούγοντας ακόμα ακόμα τα ηχητικά κύματα στην ύλη είτε αυτή είναι αέριο, στερεό ή υγρό. Με την αύρα μας λαμβάνουμε και νιώθουμε τα συναισθήματα. Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να πω το εξής: Τον χρόνο τον αισθανόμαστε να πέρασε με διαφορετική ταχύτητα κάποιες στιγμές. Αυτό εξαρτάται, μιλώντας πάντα για τον ατομικό χωροχρόνο, από το τι συναίσθημα μας διακατέχει. Εάν αισθανόμαστε χαρούμενοι νιώθουμε τον χρόνο να περνάει γρήγορα. Εάν αισθανόμαστε λυπημένοι ή στεναχωρημένοι νιώθουμε τον χρόνο να κυλάει αργά. Εδώ θα πω ότι ο χρόνος του όλου έχει σταθερή ταχύτητα, μόνο ο ατομικός χρόνος αισθανόμαστε να αλλάζει, ανάλογα με την συναισθηματική μας κατάσταση. Συνεχίζω λοιπόν στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης, το αιθερικό. Με το πνεύμα μας, είτε αυτό λέγεται ψυχή, είτε αστρικό σώμα, αισθανόμαστε τη σκέψη και το όραμα, είτε αυτό προέρχεται από κάποιον συνάνθρωπό μας, είτε απ’ τον ανώτερο νου. Ο ατομικός χωροχρόνος λοιπόν είναι το οτιδήποτε λαμβάνουμε με τα τρία επίπεδα ύπαρξής μας καθώς κινούμαστε στον χώρο και τον χρόνο. Το προσωπικό κλειδί. Τι είναι το προσωπικό κλειδί! Ο καθένας κάνει μια πορεία όπως είπαμε στον χωροχρόνο αφήνοντας πίσω του τις στιγμές. Στις έντονες λοιπόν στιγμές γράφεται ένα σημείο αναφοράς, ένα κλειδί μέσω του οποίου ανακαλούμε την προκειμένη στιγμή ως μνήμη (Ανάκληση) όποια στιγμή θελήσουμε. Θα πει κανείς γιατί δεν γράφονται όλες οι στιγμές. Όχι! Γράφονται οι στιγμές οι οποίες έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία σε κάποιο από τα τρία επίπεδα ύπαρξης του ατόμου, είτε και στα τρία επίπεδα συγχρόνως. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν ο ατομικός χωροχρόνος είναι οι στιγμές που ζήσαμε στην πορεία μας στον χωροχρόνο και το προσωπικό κλειδί είναι ένα στίγμα, ένα σημείο αναφοράς (Επαφής) με τις στιγμές τις οποίες νιώσαμε κάτι έντονο. Μέσω του κλειδιού ανακαλούμε από τον συμπαντικό χωροχρόνο του όλου την δικιά μας προσωπική στιγμή (Μνήμη). Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο καταγράφονται οι αναμνήσεις στον εγκέφαλο του ανθρώπου και είναι εκεί για να τις ανακαλέσουμε όποια στιγμή θελήσουμε. Πιστεύω πως το να κατέγραφε ο εγκέφαλος κάθε ανάμνηση με όλη της την σημασία θα ήταν αδύνατο. Δεν μπορούν να καταγραφούν όλες αυτές οι στιγμές σε ένα μυαλό διότι θα γέμιζε με νευρωνικά κυκλώματα πριν καν την ενηλικίωση του ατόμου και δεν θα υπήρχε χώρος για τίποτε άλλο, ούτε γνώση, ούτε μέθοδο, ούτε ανάμνηση,

Ο Συμπαντικός Χωροχρόνος

Το σύμπαν ή το όλον όπως το είπαμε πρωτύτερα κινείται με μια σταθερή ταχύτητα. Αυτή τη στιγμή το σύμπαν διαστέλλεται σταθερά μετά από την πρώτη μεγάλη έκρηξη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μεταβάλλεται και η συμπαντική ταχύτητα σταθερά σε όλο το εύρος του σύμπαντος καθώς αυτό διαστέλλεται. Η θεωρία της κοσμολογίας λέει πως όταν φτάσει στο ζενίθ της διαστολής θα αρχίσει να συστέλλεται έως ότου μαζευτεί πάλι σε μία συμπυκνωμένη συμπαγή μάζα Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ταχύτητά του είναι η ίδια σε όλο του το εύρος και δεν αλλάζει ακόμα και αν οι άνθρωποι αισθάνονται τον χρόνο να κυλάει με διαφορετικές ταχύτητες.

Ο χρόνος λοιπόν είπαμε του σύμπαντος είναι ο ίδιος σε όλα του τα μέρη απλά μεταβάλλεται καθώς το σύμπαν διαστέλλεται. Η μεταβολή αυτή επιφέρει επιτάχυνση; Επιβράδυνση; Δεν γνωρίζω, θα έλεγα όμως με μία μαθηματική προσέγγιση πως επιφέρει επιβράδυνση καθώς οι τροχιές των πλανητών μεγαλώνουν. Ας μην ξεχνάμε πως στον Άρη ανακάλυψαν πόλεις και πυραμίδες που χτίστηκαν πριν πολλά χρόνια, όταν η Γη ακόμα καταστάλαζε στον Άρη άκμαζε ο πολιτισμός των ανθρώπων. Έτσι με τη σειρά της σε πολλά χρόνια θα κατασταλάξει η Αφροδίτη, καθώς η Γη θα αργοπεθαίνει, και εκεί τότε θα ακμάσει ο άνθρωπος. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον συμπαντικό χωροχρόνο, Τον χώρο στον οποίον γεννιούνται ολόκληροι γαλαξίες με το πέρασμα του χρόνου και τον χώρο όπου ολόκληροι γαλαξίες πεθαίνουν όταν έρθει ο χρόνος τους. Ποιος ξέρει που βρίσκεται το ζενίθ της διαστολής; Δεν πιστεύω να ξέρει κάποιος. Ίσως κάποτε ο άνθρωπος κατοικήσει στον Ερμή. Ίσως ο Ερμής παγώσει όπως τώρα ο Πλούτωνας. Ίσως αντιστραφεί η έλξη από τον Ήλιο και καταστραφεί το Ηλιακό σύστημα. Θα ήθελα να ήξερα, Όμως είναι πράγματα τόσο μακρινά που το κοντινότερο που μπορώ να προφητέψω, να προβλέψω είναι ότι η ανθρωπότητα στο μακρινό μέλλον θα ακμάσει στην Αφροδίτη. Πολλοί θα πουν πως αυτό που υποστηρίζω σε αυτό το κεφάλαιο είναι αδύνατον και ότι ποτέ η Αφροδίτη δεν θα είναι κατοικήσιμη. Όμως τα νεφελώματα της είναι γεμάτα νερό και άνθρακα και στο μακρινό μέλλον αυτά κατακάτσουν στο έδαφος και θα σχηματίσουν καταστάλαγμα. Τότε θα είναι έτοιμη και η ανθρωπότητα να εγκαταλείψει τη Γη που τότε πλέον θα είναι σχεδόν νεκρή και θα μεταβεί στην Αφροδίτη για την συνέχιση του είδους.

Ξέρω πως αυτά που λέω μοιάζουν φανταστικά και ίσως γίνουν κατακριτέα. Όμως ο συνδυασμός ανακαλύψεων των φυσικών και των γενετιστών μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Κλείνοντας θα ξαναπώ πως ο συμπαντικός χωροχρόνος είναι ίδιος σε όλο του το εύρος και αλλάζει σταθερά στο όλον κατά την διαστολή του σύμπαντος και κάποτε κατά την συστολή του.

Ο Άνθρωπος Ως Μονάδα Του Όλου

Το άτομο έχει κάποια χαρακτηριστικά που το κάνουν να διαφέρει το ένα από το άλλο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του φυσιογνωμία, τον χαρακτήρα του αλλά και την προσωπικότητά του. Μα πάνω απ’ όλα έχει την ατομική του μοναδική πορεία στον χώρο και τον χρόνο. Αυτή η μοναδική πορεία που διαγράφει ο κάθε άνθρωπος είναι που τον κάνει να αποτελεί μία μονάδα από το σύνολο, το όλον. Η σχέση η οποία δημιουργείται είναι περίπου αυτό που λέμε κάρμα ή πεπρωμένο διότι οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν ο ένας με τον άλλον αλλά επηρεάζονται συγχρόνως και από τις ενέργειες που επιδρούν στο όλον. Δηλαδή μπορούμε να πούμε πως ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μια μονάδα του όλου και επηρεάζει ενεργειακά, αιθερικά και υλικά ο ένας τον άλλον όπου όλοι μαζί οι άνθρωποι αποτελούν μία ευρύτερη μονάδα όπου επηρεάζεται ενεργειακά, αιθερικά ίσως ακόμη και υλικά από έναν μεγαλύτερο παράγοντα επιρροής., από το όλον και το συμπαντικό κάρμα Στην πραγματικότητα η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη παρακλάδια όπου εμείς τελικά αποφασίζουμε ποιο παρακλάδι θα ακολουθήσουμε με κάθε μας πράξη και απόφαση. Θέλω να πω εδώ πως μεταβολές στο συμπαντικό κάρμα μπορούν να επηρεάσουνε την ανθρωπότητα συνολικά ως μονάδα και ως συνεπακόλουθο το ατομικό κάρμα του κάθε ανθρώπου. Κλείνοντας θα πω συνοπτικά πως ο άνθρωπος με την ατομική του πορεία στον χωροχρόνο που αποπνέει από τις πράξεις και τις αποφάσεις αποτελεί μία μονάδα του όλου. Η ανθρωπότητα συνολικά αποτελεί μία ευρύτερη μονάδα του όλου όπου κάθε της παράγοντας (Ο κάθε άνθρωπος) επηρεάζει και επηρεάζεται από τους άλλους. Τέλος έχουμε το όλον και το συμπαντικό κάρμα το οποίο είναι ικανό να επηρεάσει ολόκληρη την ανθρωπότητα στο σύνολό της και να καταστήσει τον άνθρωπο ανίκανο να μεταβάλει αυτή την επιρροή ολοκληρωτικά.

Το Όλον

Το σύμπαν διέπεται από κάποιους ανώτερους κανόνες μηχανικής και φυσικής γενικότερα. Οι τροχιές των πλανητών, οι φυσικές έλξεις είναι πράγματα που γνωρίζουμε αλλά δύσκολα καταλαβαίνουμε. Η φυσική έλξη της Γης απ’ τον Ήλιο, η περιστροφή της γύρω από αυτόν αλλά και γύρω απ’ τον άξονά της είναι πράγματα που γνωρίζουμε αλλά το πώς και το γιατί παραμένουν ακόμη λίγο μυστήρια. Το όλον είναι τα πάντα, το ότι υπάρχει, το σύμπαν. Όλα σ’ αυτό το σύμπαν σχετίζονται μεταξύ τους με μία μαγική αλληλουχία. Ακόμα και οι γαλαξίες ολόκληροι είναι μοιρασμένοι στο όλον με τρόπο μοναδικό έτσι ώστε όλα να είναι αρμονικά. Υπάρχουν οι μήτρες όπου αέρια και στερεά συγκεντρώνονται για να φτιάξουν ένα νέο γαλαξία. Υπάρχουν οι μαύρες τρύπες όπου είναι συγκεντρωμένη αντιύλη και μπορεί να ρουφήξει περιπλανώμενους μετεωρίτες ή ακόμα και ολόκληρα πλανητικά συστήματα. Σε αυτό το όλον υπάρχουν σημεία όπου υπάρχει ζωή! Για να υπάρξει ζωή χρειάζεται τέσσερα στοιχεία γη (έδαφος στερεό), φωτιά (Ήλιος), νερό και αέρας. Εδώ να μιλήσω για τον Θεό τον Τετραγράμματο όπου κάθε ένα από τα γράμματα που αποτελούν το όνομά του αντιστοιχούν σε ένα από τα στοιχεία της ζωής. Αυτά όσον αφορά στο υλικό και ενεργειακό επίπεδο της ζωής και του όλου. Πάμε τώρα στο αιθερικό. Ο αιθέρας είναι παντού ακόμα και εκεί που υπάρχει κενό αέρος. Ένα κομμάτι αιθέρα είναι και το πνεύμα μας, το αστρικό σώμα του ανθρώπου, η ψυχή. Η μόνη διαφορά είναι ότι το πνεύμα του καθενός είναι κτήμα του και τον ακολουθεί όπου και αν βρεθεί. Τη στιγμή του θανάτου το πνεύμα αποχωρεί και είτε εάν διατηρήθηκε αγνό πάει εκεί όπου κατοικούν οι Άγγελοι είτε εάν είναι ακάθαρτο ξαναγεννιέται ή αν είναι βρώμικο και σαθρό παίρνει πάνω του την κατάρα να τριγυρνάει στη Γη αιώνια. Το όλον λοιπόν είναι ολόκληρο το σύμπαν στα τρία επίπεδα ύπαρξής του, το υλικό, το ενεργειακό και το αιθερικό. Κλείνοντας θα πω ότι υπάρχει ένα συπμαντικό κάρμα. Μια συμπαντική ροή των πραγμάτων. Όταν αλλάζει αυτή η ροή επηρεάζει κάθε κομμάτι του όλου ολοκληρωτικά και αμετάβλητα έτσι ώστε κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτού του είδους την παρέμβαση στο κάρμα του γιατί τους επηρεάζει όλους.

Η Λειτουργία Της Ανάκλησης Της Μνήμης

Όπως είπαμε πρωτύτερα οι μνήμες διατηρούνται στο μυαλό μας καταγράφοντας ένα κλειδί, ένα σημείο αναφοράς το οποίο μας παραπέμπει στο συγκεκριμένο χωροχρονικό σημείο και ξαναζούμε σαν ένα όραμα τη στιγμή εκείνη. Αυτό το κλειδί τώρα θέλει κάποια εξήγηση. Τι εννοώ λέγοντας κλειδί! Το κλειδί μπορεί να είναι ένα όνομα , μία μυρωδιά, μία γεύση είτε κάποια χρονική στιγμή. Αυτό λοιπόν το κλειδί μας μεταφέρει σε εκείνο τον χωροχρόνο και ξαναβλέπουμε σαν όραμα, σαν όνειρο αυτό που έγινε τότε. Μάλιστα νιώθουμε και τα συναισθήματα που είχαμε ή μπορεί να θυμηθούμε τι σκεπτόμασταν ακόμη ίσως και το τι οραματιζόμασταν εκείνη τη στιγμή.

Η λειτουργία λοιπόν της ανάκλησης της μνήμης δεν είναι τίποτε άλλο από μία αναδρομή, σε αιθερικό πλέον επίπεδο, του τι ζήσαμε εκείνη τη στιγμή. Να σημειώσω ότι η στιγμή μπορεί να έχει διάρκεια. Μπορούμε να ανακαλέσουμε όλη τη διάρκεια της μνήμης και να τη φέρουμε στο μυαλό μας σαν όραμα που διαρκεί όσο περίπου διαρκούσε εκείνη η στιγμή. Ίσως μας φανεί τα στιγμιότυπα να πηγαίνουν πιο γρήγορα κατά την ανάκληση. Αυτό γιατί ο χρόνος στον αιθέρα δεν έχει απόλυτα την υλική ακολουθία και μπορεί να μας μεταφέρει στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν ξαναλέω πως το κλειδί όποιο και αν είναι αυτό μας μεταφέρει αιθερικά στον χρόνο και βιώνουμε σαν σε όραμα την συγκεκριμένη χωροχρονική στιγμή με όλη της τη διάρκεια όπως την κατέγραψε η πραγματικότητα και ξαναλέγω πως η πραγματικότητα γράφεται καθώς περνάει ο χρόνος επάνω από τον χώρο. Αυτή είναι η λειτουργία ανάκλησης της μνήμης ξαναλέγοντας πως θα ήταν αδύνατο να καταγραφόταν κάθε στιγμή που θέλουμε να συγκρατήσουμε, και στα τρία επίπεδα ύπαρξης, μέσα στον εγκέφαλο του ανθρώπου.

Επίλογος

Είμαστε λοιπόν μικροί! Μπροστά στο αχανές σύμπαν! Ακόμη ακόμη και μπροστά στο ηλιακό μας σύστημα ή την Γη την ίδια! Είμαστε μικροί αλλά έχουμε μεγάλη δύναμη, τη δύναμη της επιλογής. Στον δικό μας μικρόκοσμο υπάρχει μια νοητή πυραμίδα ανάλογα με το ποιος είσαι. Το ίδιο το άτομο, το κάθε άτομο, μέσα από τις πράξεις του και τις επιλογές του, δηλαδή την ατομική του πορεία στον χωροχρόνο καταλαμβάνει μια θέση σε αυτήν την πυραμίδα. Ο ατομικός χωροχρόνος δηλαδή καθορίζει και τη θέση του ατόμου τον χώρο και την κοινωνία. Οι μνήμες τώρα που καταγράφει ο άνθρωπος μέσω των κλειδιών όπως προανέφερα τον βοηθούν να καθορίσει το επόμενό του βήμα, την επόμενη κίνηση. Οι μνήμες ξαναλέγω μας κάνουν την ανάκληση, μέσω του κλειδιού, κάποιας στιγμής που ζήσαμε στον χωροχρόνο του όλου. Έτσι λοιπόν κλείνοντας και καταλήγοντας αυτό το σύγγραμμα θα πω ξανά ένα πράγμα: Οι μνήμες μας καθορίζουν την τωρινή μας θέση διότι αποτελούν την πορεία μας στον χωροχρόνο και η δύναμη της επιλογής κάνει τον καθένα από εμάς ξεχωριστό ον. Στο τέλος του ατομικού χωροχρόνου γίνεται η απογραφή, κρίνοντας το τι ζωή έκανε το άτομο και ανάλογα πάει το πνεύμα του εκεί που του πρέπει. Στην αιώνια καταδίκη, στην επόμενη ζωή ή στο μέρος όπου ζούνε οι άγγελοι και το λέμε παράδεισο. Νομίζω είπα αρκετά, αυτά φτάνουν. Σας χαιρετώ και σας υπενθυμίζω ότι είμαστε ξεχωριστοί, ο καθένας από εμάς.